New Year’s Eve without Borders – Réveillon sans frontières (Châtillon-en-Bazois)

Het is wonderlijk hoe een dorp als Châtillon-en-Bazois, verscholen tussen de stille waterlopen en de winterse velden, juist in december oplicht alsof het een kruispunt van de wereld is. Zodra je het plein oploopt en de deuren van de MJC openzwaaien, ruik je het al. De kruiden uit verre keukens mengen zich met het zachte parfum van warme wijn en het gelach van mensen die elkaar nog nooit hebben ontmoet, maar binnen enkele minuten elkaars tafel delen.

 

Het Réveillon sans frontières is geen gewone jaarafsluiting. Het is een uitnodiging om het oude jaar los te laten in handen die je misschien niet kent, maar die je welkom heten alsof je thuiskomt. De zaal vult zich langzaam met licht en muziek. Kinderen rennen tussen de tafels door, de jongsten gratis, de iets oudere nieuwsgierig snuffelend aan de schotels waar hun ouders van proeven. Aan de lange tafels schuiven gezinnen, nieuwkomers, buren en reizigers naast elkaar zoals in een trein die maar één richting kent: vooruit, samen.

 

Wanneer het aperitief wordt rondgebracht, klinkt de eerste toost. Niet alleen op wat achter ons ligt, maar vooral op wat ons verbindt. Daarna volgen gerechten uit alle windstreken. Een geurige Armeense stoofpot die naar saffraan en geduld ruikt. Een salade die tintelt van verse citroen. En tussendoor de Bourgondische keuken die glimlacht bij elke ontmoeting, alsof ze zeggen wil dat de Morvan altijd plaats heeft voor nieuwe verhalen.

 

De avond zindert verder wanneer de muzikanten inzetten. Rijtjes voeten tikken op de houten vloer, eerst voorzichtig, daarna vrijer, warm gemaakt door de ritmes uit West-Afrika die de mantel van de winter even van de schouders schudden. Een accordeon antwoordt vanuit de Bourgogne en zo ontstaat een dans waarin grenzen geen betekenis meer hebben.

 

Langzaam verstrijkt de tijd. 23:00, 23:30. Niemand kijkt naar de klok. Niet omdat het jaar bijna voorbij is, maar omdat in deze zaal iets tijdloos gebeurt. Mensen die elkaar niet kenden, wisselen recepten uit, lachen om elkaars misstappen op de dansvloer, schenken nog een laatste glas in met een vanzelfsprekendheid die je alleen vindt wanneer gemeenschap zich echt vormt.

 

Misschien loop je rond middernacht naar buiten. De lucht is koel en helder. In de verte hoor je nog een trommel die nagalmt in de huizen rond Place Pierre Saury. Je ademt diep in. Hier, in dit kleine, winterse dorp, heeft iemand je zacht herinnerd aan het eenvoudige wonder dat mensen kunnen zijn wanneer ze elkaar ontspannen ontmoeten.

 

En wie weet, als je volgend jaar weer komt, herkent iemand je aan je glimlach en schuift een stoel voor je bij. Want zo werkt het in de Morvan. Grenzen verdwijnen zodra er licht, muziek en een gedeelde maaltijd op tafel staan.