"Er zijn van die dagen waarop Asnan aanvoelt als een grote woonkamer. De wind strijkt langs de Grande Route, deuren staan op een kier, stemmen dwarrelen over en weer alsof ze elkaar al jaren kennen. Zaterdag 6 december wordt precies zo’n dag, wanneer drie kunstenaars hun werk, hun verhalen en vooral hun hart openstellen voor iedereen die wil binnenwandelen. Bij Sylvestre, in dat karaktervolle huis waar altijd iets aan het drogen, glanzen of verschuiven lijkt, verzamelen Marleen Melens, Sylvestre Rivière en Samuel Praizelin zich voor een dag die ruikt naar keramiek, verse verf en een vleugje winterkruid. De houtkachel tikt zachtjes, kopjes staan klaar, en wie binnenkomt voelt meteen dat dit geen tentoonstelling is, maar een ontmoeting. Marleen schildert zoals sommige mensen ademen. Haar doeken lijken te bewegen, alsof kleuren elkaar bij de hand nemen en samen omhoog klimmen. Sylvestre werkt met aarde, vuur en geduld, en zijn keramiek draagt die stilte in zich die je alleen vindt in ateliers waar de tijd een ander ritme heeft. Samuel brengt werelden samen die nog niet bestonden voor hij ze verbeeldde, met die 3D-structuren die je doen knipperen en dan opnieuw kijken. La Cantonade, die oude beschermer van lokaal erfgoed, is er ook. Met verhalen van het land, boeken die ruiken naar archiefkelders en zomerse bermen, en die stille trots die hoort bij mensen die het verleden met zachte handen bewaren. En alsof dat nog niet genoeg is, staat er vin chaud klaar. Die geur die altijd lijkt op thuiskomen, met sinaasappel, kruidnagel en een beetje warmte die de kou van je wangen likt. Mensen blijven hangen, praten, vragen, bewonderen. Soms staat iemand minutenlang stil voor een keramieken schaal. Soms loopt iemand naar buiten om meteen weer terug te stappen, alsof er binnen iets achterbleef dat niet kan wachten. Het is precies dat soort dag waarvan je denkt: zo hoort de winter te beginnen. Niet met haast of donkerte, maar met kunst, mensen, en een huis waarin iedereen welkom is. Misschien zie je me daar, ergens bij het raam, met mijn handen om een kop warme wijn, kijkend hoe bezoekers langs de werken glijden alsof ze nieuwe buren ontmoeten. En als je me ziet, zeg dan gerust hallo. Dagen als deze zijn er om te delen."
Morvan Gazette
Archives
"Er zijn van die dagen waarop Asnan aanvoelt als een grote woonkamer. De wind strijkt langs de Grande Route, deuren staan op een kier, stemmen dwarrelen over en weer alsof ze elkaar al jaren kennen. Zaterdag 6 december wordt precies zo’n dag, wanneer drie kunstenaars hun werk, hun verhalen en vooral hun hart openstellen voor iedereen die wil binnenwandelen. Bij Sylvestre, in dat karaktervolle huis waar altijd iets aan het drogen, glanzen of verschuiven lijkt, verzamelen Marleen Melens, Sylvestre Rivière en Samuel Praizelin zich voor een dag die ruikt naar keramiek, verse verf en een vleugje winterkruid. De houtkachel tikt zachtjes, kopjes staan klaar, en wie binnenkomt voelt meteen dat dit geen tentoonstelling is, maar een ontmoeting. Marleen schildert zoals sommige mensen ademen. Haar doeken lijken te bewegen, alsof kleuren elkaar bij de hand nemen en samen omhoog klimmen. Sylvestre werkt met aarde, vuur en geduld, en zijn keramiek draagt die stilte in zich die je alleen vindt in ateliers waar de tijd een ander ritme heeft. Samuel brengt werelden samen die nog niet bestonden voor hij ze verbeeldde, met die 3D-structuren die je doen knipperen en dan opnieuw kijken. La Cantonade, die oude beschermer van lokaal erfgoed, is er ook. Met verhalen van het land, boeken die ruiken naar archiefkelders en zomerse bermen, en die stille trots die hoort bij mensen die het verleden met zachte handen bewaren. En alsof dat nog niet genoeg is, staat er vin chaud klaar. Die geur die altijd lijkt op thuiskomen, met sinaasappel, kruidnagel en een beetje warmte die de kou van je wangen likt. Mensen blijven hangen, praten, vragen, bewonderen. Soms staat iemand minutenlang stil voor een keramieken schaal. Soms loopt iemand naar buiten om meteen weer terug te stappen, alsof er binnen iets achterbleef dat niet kan wachten. Het is precies dat soort dag waarvan je denkt: zo hoort de winter te beginnen. Niet met haast of donkerte, maar met kunst, mensen, en een huis waarin iedereen welkom is. Misschien zie je me daar, ergens bij het raam, met mijn handen om een kop warme wijn, kijkend hoe bezoekers langs de werken glijden alsof ze nieuwe buren ontmoeten. En als je me ziet, zeg dan gerust hallo. Dagen als deze zijn er om te delen."
SIGN UP FOR OUR NEWSLETTER
Een Dag van Kunst en Warmte in Asnan |
Waar drie kunstenaars de deur openzetten en het dorp naar binnen stapt |
Théo de Morvan
Nov 22, 2025
 |
Er zijn van die dagen waarop Asnan aanvoelt als een grote woonkamer. De wind strijkt langs de Grande Route, deuren staan op een kier, stemmen dwarrelen over en weer alsof ze elkaar al jaren kennen. Zaterdag 6 december wordt precies zo’n dag, wanneer drie kunstenaars hun werk, hun verhalen en vooral hun hart openstellen voor iedereen die wil binnenwandelen.
Bij Sylvestre, in dat karaktervolle huis waar altijd iets aan het drogen, glanzen of verschuiven lijkt, verzamelen Marleen Melens, Sylvestre Rivière en Samuel Praizelin zich voor een dag die ruikt naar keramiek, verse verf en een vleugje winterkruid. De houtkachel tikt zachtjes, kopjes staan klaar, en wie binnenkomt voelt meteen dat dit geen tentoonstelling is, maar een ontmoeting.
Marleen schildert zoals sommige mensen ademen. Haar doeken lijken te bewegen, alsof kleuren elkaar bij de hand nemen en samen omhoog klimmen. Sylvestre werkt met aarde, vuur en geduld, en zijn keramiek draagt die stilte in zich die je alleen vindt in ateliers waar de tijd een ander ritme heeft. Samuel brengt werelden samen die nog niet bestonden voor hij ze verbeeldde, met die 3D-structuren die je doen knipperen en dan opnieuw kijken.
La Cantonade, die oude beschermer van lokaal erfgoed, is er ook. Met verhalen van het land, boeken die ruiken naar archiefkelders en zomerse bermen, en die stille trots die hoort bij mensen die het verleden met zachte handen bewaren.
En alsof dat nog niet genoeg is, staat er vin chaud klaar. Die geur die altijd lijkt op thuiskomen, met sinaasappel, kruidnagel en een beetje warmte die de kou van je wangen likt. Mensen blijven hangen, praten, vragen, bewonderen. Soms staat iemand minutenlang stil voor een keramieken schaal. Soms loopt iemand naar buiten om meteen weer terug te stappen, alsof er binnen iets achterbleef dat niet kan wachten.
Het is precies dat soort dag waarvan je denkt: zo hoort de winter te beginnen. Niet met haast of donkerte, maar met kunst, mensen, en een huis waarin iedereen welkom is.
Misschien zie je me daar, ergens bij het raam, met mijn handen om een kop warme wijn, kijkend hoe bezoekers langs de werken glijden alsof ze nieuwe buren ontmoeten. En als je me ziet, zeg dan gerust hallo. Dagen als deze zijn er om te delen. |