Orchestre de Guitares et Mandolines de l’Yonne in Autun

Autun ademt een andere ritme wanneer de dagen korter worden. De stad lijkt haar schouders op te halen tegen de novemberkou, terwijl de gevels langzaam in de schemering verdwijnen. Maar in de Chapelle du Saint Sacrement, waar het geluid altijd iets langer blijft hangen dan elders, wacht zaterdagavond een warmere wereld.

 

Het Orchestre de Guitares et Mandolines de l’Yonne strijkt er neer, alsof ze het oude gebouw nog eens willen laten herinneren hoe zacht muziek door steen kan glijden. De kapel is geen luisterzaal die je dwingt tot plechtigheid, maar een stille getuige die de klanken opvangt zoals men vroeger brieven opving, zorgvuldig en zonder haast.

 

Wanneer de musici beginnen, lijkt het bijna alsof er een licht mistgordijn door de ruimte trekt. De mandolines tikken als kleine sterren tegen het gewelf, de gitaren leggen een brede stroom waar je gemakkelijk op wegdrijft. Er is iets huiselijks aan hun samenspel, iets van een avond waarop iemand onverwacht nog een houtblok op het vuur legt en de warmte nog even blijft hangen.

 

Binnenin zit het publiek dicht bij elkaar, jassen nog over de arm, alsof niemand het moment wil breken. Buiten glijdt Autun verder de avond in, maar binnen worden mensen elkaars gezelschap zonder dat het uitgesproken hoeft te worden. Muziek doet dat, zeker hier, in een gebouw dat zoveel adem van vroeger heeft opgeslagen.

 

Het concert begint om zes uur, precies op het moment waarop de laatste kleur van de dag zich tegen de ramen nestelt. Voor tien euro koop je niet alleen een kaartje, maar een plek in een herinnering die zacht genoeg is om te bewaren.

 

En wanneer later de deuren opengaan en de frisse lucht je gezicht weer zoekt, is het alsof er iets van die muziek nog even blijft hangen. Een klein spoor, een warme natrilling. Autun kent zulke avonden, en dit wordt er zeker een van.