Paysages Romantiques – Ligériennes in Saint-Révérien

Er zijn avonden waarop de Morvan zichzelf overstijgt — waar stenen gewelven zachtjes mee trillen met stemmen die tot in het hart reiken. Zo’n avond was het, in de kerk van Saint-Révérien, op zaterdag 13 september. De zon zakte langzaam achter de heuvels, en binnen werd het stil. Niet van stilte als leegte, maar van verwachting.

 

Het Ensemble Vocal Féminin Ligérianes, onder de bezielde leiding van Jean-Charles Dunand, bracht een a capella-programma met als titel Paysages Romantiques. Een muzikale zwerftocht van Europa tot de evenaar, van sacrale verstilling tot wereldse vreugde.

 

Wat klonk daar wonderlijk mooi tussen de stenen van dit oude godshuis — stemmen als rivieren die zich vermengen, glinsteren, en verdwijnen in het niets. De werken, zorgvuldig gekozen, leken te praten met het licht dat door de glas-in-loodramen viel. Er klonk Latijn, Frans, zelfs iets Zuid-Amerikaans — maar bovenal klonk er menselijkheid.

 

De zangeressen van Ligérianes zongen zonder opsmuk, zonder gebaar, maar met een intensiteit die de tijd even stilzette. Zelfs de houten banken leken minder hard, de ademhalingen van het publiek gesynchroniseerd met de muziek.

 

Na afloop geen applausstorm, geen bisnummers. Alleen zachte glimlachen, handen op harten, en een laatste blik op de gewelven waar de klanken nog nazinderden.

 

Misschien zie je me daar, volgende keer, bij een kaarslichtconcert in een vergeten dorpskapel…

Met de echo van Ligérianes nog in mijn oren.

 

— Théo