Een paar keer per jaar ademt Luzy nét iets anders. Alsof het dorp, dat normaal in het ritme van stappen op de kiezels en stemmen op de markt leeft, ineens zachtjes wordt opgetild door een onzichtbare dirigent. Zo’n dag is het wanneer Sainte Cécile nadert, de patrones van de muziek, die hier in de Morvan met evenveel vanzelfsprekendheid wordt geëerd als een goede fles wijn of een druipend stuk epoisses.

 

Die zaterdagmiddag, 15 november, zal de Église de Luzy opnieuw haar stenen warmen aan de klanken van het Orchestre d’Harmonie. Buiten liggen de heuvels in diepe herfstkleuren, koper en oker en dat beetje roest dat altijd zo mooi contrasteert met het water van de Aron. Maar binnen, onder het houten gewelf en de lichtjes die nog net de stofdeeltjes laten dansen, wacht iets anders: een uur waarin de adem van het dorp zich mengt met klarinetten, trombones en het zachte wiegen van de fluiten.

 

Het is een traditie die niet kraakt, maar meebuigt. Ouderen schuiven op de banken alsof ze dit al decennia doen, kinderen wiebelen met rode wangen, en ergens op de voorste rij zit altijd iemand die de partituren stilletjes meeleest alsof hij zelf ooit heeft meegespeeld. Yann Bail, de artistiek leider, tilt zijn baton op met de rust van iemand die de ziel van dit orkest kent. Als hij inzet, lijkt zelfs het glas-in-lood een beetje mee te kleuren.

 

En terwijl de muziek door de koude novemberlucht reist, openen mensen hun jassen, ontspannen schouders, ademen dieper. Misschien herkennen ze een melodie uit hun jeugd. Misschien horen ze voor het eerst hoe harmonie klinkt wanneer amateurs en liefhebbers samen iets groters bouwen dan hun eigen noot. Wat het ook is, het nestelt zich in je, zoals de Morvan dat altijd doet: onopgesmukt, eerlijk, warm.

 

De entree is vrij, maar in Luzy weten we allang dat de prijs van zulke momenten ergens anders wordt betaald: in herinneringen, in een glimlach bij het verlaten van de kerk, in het zachte geroezemoes achteraf wanneer iedereen nog even blijft hangen voor een praatje of een warme handdruk.

 

Misschien zie je me daar, onder de kastanjeboom voor de kerk, met m’n sjaal iets te los om de hals, nagenietend van een melodie die ik maar niet kwijtraak.