Deel I – Onder het Vuursteenpad

 

Ze noemden het de via ignis, het vuursteenpad. Een oude Romeinse route, half verzwolgen door varens en eeuwen, die ooit Autun met het zuiden verbond. Maar dit verhaal begint niet in een legioen, niet op een slagveld — het begint met een stem.

 

Claudia Valeria, dochter van een veldschrijver en kleindochter van een druïdevrouw, groeide op aan de rand van het bos bij Montmort. Haar moeder was Gallisch, haar vader Romeins — een verbintenis waar noch het dorp, noch de senaat warm van werd. Maar Claudia, met haar ravenhaar en ogen als natte leisteen, had iets wat de meesten misten: ze luisterde.

 

Op haar zeventiende hoorde ze voor het eerst de stem. Niet luid, maar helder — in de wind, langs het pad bij de oude bron.

 

“Ik ben nog niet vergeten.”

 

Die nacht droomde ze van een altaar, overgroeid en bloedrood van wijn, en een jongen met een gezicht dat in de schaduw bleef.

 

Ze vertelde het aan niemand. Behalve aan haar oude grootmoeder, die alleen fluisterde: “De steen zwijgt, tot iemand weer voelt.”

 

Claudia begon te wandelen. Elke dag, dieper het bos in, het vuursteenpad volgend, naar iets wat haar riep. Tot ze op een dag verdween. Alleen haar sandalen werden teruggevonden, nat van dauw en zwart aan de zolen.

 

Einde deel I – Alleen de wind weet waar Claudia ging. Maar iemand was haar gevolgd.