“De vrouw met het geweer onder de wieg”

Soms beginnen grote verhalen heel klein. In een gehucht bij Bazolles, aan de rand van de vijvers en bossen, werd in ’43 een jongetje geboren: Daniel. Een winterkind, met een zachte blik en vuistjes als kastanjeknoppen. Terwijl hij sliep in zijn houten wieg, schreven zijn ouders geschiedenis — zonder dat iemand het wist.

 

Lise heette ze, maar in de heuvels noemden ze haar Lisette. Klein van stuk, rechte rug, ogen als speerpunten. Haar man, Georges, was al langer actief in het verzet. Maar het was Lisette die het vuur aanwakkerde.

 

Met een baby op de arm en een geweer verstopt onder de dekens reed ze op haar fiets de dorpen af. Niet voor melk of suiker, maar voor manschappen. Voor brood, munitie en moed.

 

Samen met kameraden Raymond Thiel en Maurice Magis bouwden ze aan wat later bekend zou staan als Maquis Daniel – naar het kind dat alles had ontketend. Het werd een bonte troep: boerenzonen, Spaanse republikeinen, Belgen, Zwitsers, zelfs een Chinese student die zijn studie had ingeruild voor strijd. Eén doel, één hoop: de vrijheid.

 

Lisette regelde alles. Als een generaal zonder rang. En na de oorlog, toen de echo’s van het verzet wegebden, kreeg ze haar onderscheiding: de Croix de Guerre.

Maar als je haar ernaar vroeg, glimlachte ze slechts en zei:

“Ach, ik heb gewoon mijn zoon beschermd. En met hem, heel Frankrijk.”

 

In de komende edities duikt Théo ook dieper in de verzetsverhalen en de verborgen geschiedenis van de Morvan tijdens donkere dagen van bezetting en hoop.