Zodra juli zich aandient en de lindebladeren ritselen in een luie middagbries, weet je: de Tour is weer onderweg. Sinds 1903 raast dit wielercircus door dorpen en dalen, over cols en kasseien, met een cadans die zelfs de koeien opkijkt doet.

 

Vanuit mijn stoel op het terras van café du coin zie ik het ieder jaar gebeuren: kinderen met vlaggetjes, vaders met koelboxen, oma’s die vroeg hun stoeltje uitklappen onder een parasol. En dan… la caravane! Een bonte stoet van reclamewagens die snoepjes, petjes en opblaasworsten in het rond strooit, nog vóór de eerste renner überhaupt in zicht is.

 

De renners — zo’n 180 in totaal, verdeeld over 20 à 22 ploegen — rijden zich deze maand weer het snot voor de ogen. 3500 kilometer lang, van de vlaktes van de Vendée tot de pieken van de Pyreneeën, van zonovergoten landwegen tot spekgladde haarspeldbochten. Iedere dag is een verhaal. Soms heroïsch. Soms hartverscheurend.

 

En dan die truien…

 

• De gele, voor wie het klassement leidt.

• De groene, voor de sprinters met lef in de benen.

• De bolletjestrui, voor klimmers die fluiten op 2000 meter hoogte.

 

 

De Tour is geen sportwedstrijd, het is een reizend feest. 10 miljoen mensen langs de route, 3,5 miljard ogen wereldwijd. Maar hier in de Morvan, tussen de gerstvelden en de oude stenen muurtjes, blijft het een klein, intiem genoegen. Een voorbijflitsend peloton dat de stilte van het platteland even openbreekt als een blikje Orangina in de zon.

 

À bientôt, Tour de France — wij zitten klaar.

Met een glas koel wit, een stukje saucisson, en het hart op de lippen.

 

– Théo