Waar de lichten van Decize warmer branden

In Decize, waar de Loire traag langs de oevers schuift en de dagen zich al vroeg koesteren in winterlicht, klonk zondagmiddag een ander soort stroming door de stad. Het was geen windvlaag, geen voorbijrazende trein, maar een golf van muziek, glitter en ouderwets podiumplezier die de Salle des Fêtes vulde met warmte.

 

De artiesten van de troupe Glamshow verschenen op het podium alsof iemand een doos vol sterren had geopend. Eerst één schittering, dan nog één, tot de hele zaal glansde. De zangeres, in een jurk die het licht ving als vallende sneeuw in spotlicht, had die zelfverzekerde rust van iemand die precies weet waar haar stem thuishoort. En die stem, helder en zacht tegelijk, gleed door de ruimte alsof ze iedereen persoonlijk wilde begroeten.

 

Daarna kwamen de danseressen, strak in hun kostuums van zwarte glans, wiegend als schaduwen die even besloten hadden om licht te worden. Hun bewegingen waren scherp, hun glimlach oprecht, en hun ritme zo vol lef dat zelfs de oudste gasten rechtop gingen zitten. Je voelde aan de sfeer in de zaal dat dit niet zomaar een voorstelling was, maar een klein geschenk aan de gemeenschap.

 

Het publiek keek, klapte, lachte. De lange tafels zaten vol, het geroezemoes stond als achtergrondmuziek achter de echte muziek. Je zag handen die elkaar vonden, hoofden die naar elkaar toe bogen om iets te fluisteren, en ogen die genot, verrassing of pure ontroering uitstraalden.

 

En ergens tussen al die glinsteringen, tussen klakkende hakken en glijdende spotlights, stond een moment stil: de viering van de honderdste verjaardag van Madame Gambard. Een eeuw leven, een eeuw verhalen, zacht gehuld in applaus en bewondering. De artiesten bogen naar haar toe, het publiek volgde, en voor een ogenblik voelde de hele zaal als één grote familie.

 

Zo werd een gewone zondag ineens een hoogtepunt, een middag die nog een tijd zal blijven na-echoën in Decize. En wie weet, als je de komende dagen goed luistert terwijl je door het stadje loopt, hoor je het ritme nog ergens nagalmen, als een glimlach die weigert te verdwijnen.

 

Misschien zag je me daar zitten, ergens halverwege de zaal, handen gevouwen rond een warm glas, luisterend naar een stem die even alles lichter maakte.