Le Temps qui Passe – Een eerbetoon in stof en stilte

In de Galerie du Moulin in Luzy hangt de tijd stil – of beter gezegd: hij ademt tussen de draden, de naden en de verkleurde stoffen van Christine Pageault. Haar tentoonstelling Le Temps qui Passe – Hommage à ma mère is geen gewone expositie, maar een fluistering van herinneringen, zacht als linnen dat door vele handen is gegaan.

 

De muren zijn gevuld met textiele portretten die meer lijken te voelen dan te kijken. Elk stuk vertelt over vrouwen die leefden in de schaduw, die naaiden, kookten, wiegden, en liefhadden – zonder ooit op een voetstuk te staan. De kunstenares heeft oude lakens, vergeelde linten en door de tijd aangeraakte stoffen gebruikt: materialen die zelf het verstrijken van de jaren in zich dragen. Ze ruiken naar kastanjes, ze dragen sporen van werk, liefde en verlies.

 

Pageault schrijft zelf:

“Des draps usés, lavés et relavés, mille fois rapiécés… Le temps passe, les souvenirs restent.”

Oude lakens, gewassen, hersteld, doorgegeven van moeder tot dochter – zo worden haar werken ook erfstukken van gevoel. De doeken zijn als gezichten: soms getekend door rimpels van draad, soms gebroken door de rafels van het leven.

 

De tentoonstelling is te zien van 1 oktober tot 30 november 2025, met een vernissage op dinsdag 21 oktober om 18.00 uur in de Galerie du Musée du Moulin.

De toegang is gratis, en het Bistro du Moulin nodigt bezoekers uit om na afloop even te blijven hangen – voor een glas wijn, een blik terug, en misschien een herinnering aan je eigen moeder.

 

Want in Luzy, tussen de oude muren van de Moulin, leert Christine Pageault ons iets eenvoudigs, maar groots: dat tijd niet alleen voorbijgaat – hij blijft ook, in stof, in geur, in gebaar.