Zijn benen spreken niet meer de taal van de aanval, maar zijn naam zal blijven klinken op de cols waar hij ooit de wind tartte.

 

In de Dauphiné, een koers die altijd ruikt naar zomer en zenuwen, liet Tadej Pogačar zijn onvrede blijken. Geen fan van de ritten, zei hij, en je kon het aan zijn tred zien. Elders trekt de UCI strakkere lijnen: voortaan scherpere regels voor de hoogte van de velgen en de breedte van het stuur — alsof je elegantie kunt standaardiseren.

 

De broederschap op de fiets leeft echter voort. Aurélien Paret-Peintre reed schouder aan schouder met Paul Seixas, die op eigen kracht misschien niet was aangekomen. En dan de jonkies: Mathéo Barusseau won de eerste rit van de Route Vendéenne, Lucas Mainguenaud pakte de derde. Antoine Basset reed de zege naar zich toe in etappe twee, en Paul Picard nam de leiding in de Tour d’Eure-et-Loir na de openingsrit.

 

In het zuiden klonk de naam Raul Garcia Pierna luid na zijn overwinning in de eerste rit van de Route d’Occitanie. In het noorden stak Thibaud Gruel de proloog van de Boucles de la Mayenne op zak. En Juan David Sierra schreef Parijs-Troyes op zijn naam, alsof het niks was.

 

Maar tussen al dat wielergeluk ook een schaduw. Herwin Jaya is er niet meer. Een ongeval, een stilte. Zijn naam blijft hangen in de wind die over de velden trekt, waar ooit zijn wielen klonken.

 

Meer hier (FR)