Onder de Melkweg in Saint-Brisson

Maandagavond 18 augustus 2025 — noteer het maar vast, want dan tilt de Morvan zijn sluier op en toont hij je zijn sterrenhemel in volle glorie.

Niet vanaf een ansichtkaart, maar door je eigen lens, daar in Saint-Brisson, bij de Maison du Parc.

 

We beginnen vroeg, nog met de laatste warmte van de dag op de huid. Yvon Letrange — een man die de hemel leest als een open boek — neemt ons mee in de geheimen van nachtfotografie. Eerst binnen, met woorden en voorbeelden. Hoe vang je het zachte blauw van de schemering? Hoe laat je de melkweg dansen op je sensor? Dan, na een picknick uit eigen tas, gaan we het veld in. De nacht in.

 

En daar, tussen krekels en het geritsel van het bos, richt iedereen zijn statief op. Eén voor één worden we stil, alsof de sterren ons zelf even hebben uitgezet. Dan klikt het — het mechanische tikje van sluiters die een stukje van het universum opslaan.

 

Neem warme kleren mee, stevige schoenen, en een lampje met rood licht. Maar bovenal: neem je verwondering mee. Want wie eenmaal de nacht zo heeft gezien, zal hem nooit meer gewoon donker noemen.

 

Misschien zie ik je daar, met je oog achter de zoeker, glimlachend in het licht van een verre zon.

augustus 2025 — noteer het maar vast, want dan tilt de Morvan zijn sluier op en toont hij je zijn sterrenhemel in volle glorie.

Niet vanaf een ansichtkaart, maar door je eigen lens, daar in Saint-Brisson, bij de Maison du Parc.

 

We beginnen vroeg, nog met de laatste warmte van de dag op de huid. Yvon Letrange — een man die de hemel leest als een open boek — neemt ons mee in de geheimen van nachtfotografie. Eerst binnen, met woorden en voorbeelden. Hoe vang je het zachte blauw van de schemering? Hoe laat je de melkweg dansen op je sensor? Dan, na een picknick uit eigen tas, gaan we het veld in. De nacht in.

 

En daar, tussen krekels en het geritsel van het bos, richt iedereen zijn statief op. Eén voor één worden we stil, alsof de sterren ons zelf even hebben uitgezet. Dan klikt het — het mechanische tikje van sluiters die een stukje van het universum opslaan.

 

Neem warme kleren mee, stevige schoenen, en een lampje met rood licht. Maar bovenal: neem je verwondering mee. Want wie eenmaal de nacht zo heeft gezien, zal hem nooit meer gewoon donker noemen.

 

Misschien zie ik je daar, met je oog achter de zoeker, glimlachend in het licht van een verre zon.