Zijn tunica was dun en versleten, zijn voeten blootsvoets, zijn armen vol krassen. Hij sprak geen woord, maar droeg iets bij zich: een stuk rood lint, geborduurd met de letters V.F.

 

Men ving hem op in een verlaten huisje aan de rand van Saint-Honoré-les-Bains, een dorp dat nog altijd dampte van oude bronnen. Daar, waar ooit Romeinse baden lagen, was het stil. Alleen een gepensioneerde broeder woonde er nog — Aimé, oud-leraar Latijn, verzamelaar van kaarten en legendes.

 

Vier dagen lang zei de jongen niets. Alleen op de vierde nacht sprak hij:

 

“Ze leeft. Maar ze koos ervoor.”

 

Hij sneed zichzelf, diep, en tekende met bloed een symbool op de muur: een cirkel met drie takken. Een vergeten teken, ooit gebruikt door de Tacetis, een cultus uit de schaduw van Rome. Broeder Aimé werd bleek. “Ik heb dit ooit gezien,” fluisterde hij. “Op een steen bij Anost, vlak voor de archeologen het werk staakten. Het was alsof de aarde zelf hen tegenhield.”

 

In een kast vond Claudia’s vader een houten doosje met een oude kaart erin, gekrast in donker hout. Geen namen. Alleen paden. En één rode markering, diep in het bos boven het dorp, waar ooit Romeinse troepen zouden hebben gerust — bij een bron met zwijgende diepte.

 

Op de vijfde dag vertrok hij, alleen, met de kaart in de hand. Men zag hem voor het laatst bij de beek van Montbois, hurkend bij een steen, alsof hij luisterde naar iets dat anderen niet hoorden.

 

Einde deel II – In het bos van stilte riep iets terug. Maar het was niet Claudia.