2050: De Weg Vooruit

Er zijn avonden in de Morvan waarop de lucht zo helder is dat het dorp lijkt te luisteren. De heuvels ademen langzaam uit, de ramen beslaan van de kou en in de Salle des Fêtes verzamelen mensen zich zoals vroeger in de cafés van Luzy: om te praten, te twijfelen, te dromen en elkaar wakker te schudden. Zo’n avond staat ons te wachten op de eerste december, wanneer Aurélien Bigo naar Luzy komt om te vertellen over iets wat dichterbij komt dan we denken: hoe we ons in de toekomst zullen verplaatsen, en vooral, hoe we dat op een rechtvaardige en leefbare manier kunnen doen.

 

Onder de koude adem van de winter sluimert een groot verhaal. Want terwijl de Morvan blijft geuren naar houtvuur en nat blad, schuiven elders in het land de grafieken over tafel. Tegen 2050 zou Frankrijk afscheid moeten nemen van olie, een gedachte die even logisch als ongemakkelijk voelt. De auto, jarenlang onze trouwe metgezel door bochten en bossen, staat plots symbool voor een tijdperk dat langzaam afbrokkelt. En toch, wie hier woont weet dat mobiliteit geen abstract idee is, maar een dagelijkse noodzaak. Een slingerweg naar het volgende dorp. Een dokter die twintig kilometer verderop zit. Een bus die soms wél, soms niet rijdt.

 

Bigo komt niet met opgeheven vinger. Hij komt met vragen. Hoe maken we vervoer schoner zonder mensen buiten te sluiten? Hoe verlichten we de lucht zonder het platteland zwaarder te belasten? Hoe combineren we techniek en eenvoud, vooruitgang en nuchterheid? Zijn stem is een uitnodiging, geen dictaat. Hij kijkt naar de toekomst zoals men hier naar een wijngaard kijkt in maart: met realisme, maar ook met vertrouwen dat het land en de mensen meer kunnen dan ze zelf denken.

 

Wanneer je de affiche bekijkt waarop fietsers, wandelaars en bussen samen over heuvels trekken, lijkt het bijna een droombeeld. Maar misschien is dat precies wat we nodig hebben. Even stilstaan om opnieuw te kiezen. Minder lawaai, minder rook, minder gedoe, en wie weet: meer ontmoetingen langs de weg, meer rust in de longen, meer leven in de dorpen.

 

Na de conferentie wordt er gesproken, want in Luzy zijn gesprekken het beste gereedschap dat we hebben. Mensen zullen vragen stellen, anderen zullen hun zorgen uitspreken, sommigen zullen voorzichtig knikken. En ergens tussen die woorden door gebeurt het echte werk: een dorp dat nadenkt over zijn toekomst, zonder de warmte van zijn geschiedenis te verliezen.

 

Als je die avond binnenstapt, laat dan even de kou achter je en luister naar de stemmen die zich mengen: de onderzoeker, de buren, de twijfelaars, de optimisten. De toekomst is geen rechte weg, maar een kronkelpad door ons eigen landschap. Misschien zit precies daarin de schoonheid.

 

Misschien zie je me daar, achterin de zaal, met mijn sjaal nog om en een kop warme koffie tussen mijn handen. Ik zal luisteren zoals de Morvan dat doet: rustig, met open oren, wachtend op het moment waarop iemand zegt wat we allemaal al voelden.