Marché de Noël en forêt – Chalet de Préperny

Er zijn plekken in de Morvan waar de winter anders ruikt. Diep tussen de dennen van Préperny hangt een geur van hars, mos en koude lucht die zo helder is dat hij bijna knispert. En precies daar, bij het houten chalet dat zich elk seizoen een beetje verschuilt tussen de bomen, groeit in december iets wat op magie lijkt: de Marché de Noël en forêt.

 

Op de ochtend van de twintigste december zie je al vroeg de eerste streepjes rook opstijgen. Niet van sneeuwkanonnen of groots vermaak, maar van vuurpotten en kleine houtkachels die worden aangestoken door mensen die elkaar met een glimlach groeten alsof ze elkaar al jaren kennen. Over het bospad klinkt het ritmische knarsen van voetstappen, afgewisseld met het zachte gehinnik van pony’s die ongeduldig de winterlucht in ademen.

 

Het chalet zelf verandert langzaam in een sprookje. De deur gaat open en dicht, telkens gevolgd door een wolk warme lucht die naar crêpes en vin chaud ruikt. Binnen staan producenten en ambachtslieden met rode wangen en glinsterende ogen. Je vindt er jam die nog smaakt naar zomerlicht, houten speelgoed dat met de hand is afgerond, en kaarsen waarvan de geur je heel even doet vergeten hoe koud je vingers zijn.

 

Buiten speelt een muzikant een melodie die zich verliest tussen de bomen, alsof de natuur zelf even meeluistert. Kinderen rennen achter elkaar aan, stoppen om een pony te aaien, en verdwijnen dan weer in hun eigen fantasie. Een stand met appelpersen trekt een kleine rij; er wordt gelachen, geproefd, geknoeid — precies zoals het hoort. Want hier, in Préperny, mag alles nog een beetje improvisatie zijn.

 

Rond drie uur is er een zacht geroezemoes dat als een golf over het terrein beweegt. Blikken richten zich naar het pad, ouders tillen hun kinderen op, en daar, tussen de bomen, duikt hij op: Père Noël in zijn calèche, met een wolk van ademende paarden om hem heen. Het is een eenvoudig moment, maar het raakt iedereen — misschien omdat het hier, midden in het bos, zoveel eerlijker voelt dan ergens tussen kerstlampjes en plastic decor.

 

De opbrengst van de appelsapverkoop gaat naar het Téléthon, en dat geeft het geheel nog een extra warmte, alsof de winter hier niet alleen gevierd wordt maar ook verzacht, heel even, door een gezamenlijke handreiking.

 

Tegen het eind van de dag kleuren de bomen langzaam donker en hangen de laatste lichtjes als sterren tussen de takken. Mensen vertrekken met mandjes vol lekkers, koude neuzen en warme harten.

 

Misschien zie je me daar, ergens onder de hoge dennen, met mijn sjaal half los en een beker hete appel in de hand, luisterend naar de stilte die alleen het winterbos kan maken.