Een Woensdagavond Die Zingt in Saint-Honoré-les-Bains

Er zijn avonden in Saint-Honoré-les-Bains waarop je voelt dat er iets in de lucht hangt. Niet de mist die tussen de thermengebouwen blijft hangen, niet de geur van nat hout langs de Allée du Parc, maar iets anders. Iets warms. Alsof de stemmen van het dorp een beetje dichter bij elkaar kruipen wanneer de dagen korter worden.

 

Woensdag 26 november is precies zo’n avond. Rond zes uur stroomt de Salle Sidney Bechet langzaam vol, dat kleine maar trotse zaaltje waar de winter altijd minder streng lijkt. Je hoort stoelen schuiven, iemand recht zijn keel, het zachte geroezemoes van buren die elkaar begroeten. Buiten ritselt de wind door kale bomen, maar binnen is er licht dat zich als een deken uitspreidt.

 

De muziek die die avond klinkt is geen achtergrond. Ze vraagt niet om je aandacht, ze verdient haar. Ze vult de ruimte zoals een goed vuur een koude kamer vult: langzaam, gretig, en zonder haast. Stemmen die elkaar vinden, melodieën die opstaan en weer gaan liggen, ritmes die je even uit de tijd tillen.

 

Mensen sluiten hun ogen, anderen tikken zacht met hun voet. Sommigen houden hun jas nog aan omdat ze net uit de kou komen, maar binnen een paar minuten vergeten ze dat ze hem dragen. Dat is het bijzondere van avonden zoals deze: ze laten je zonder moeite landen. Alles wordt zachter, eenvoudiger, menselijker.

 

Aan het einde van de voorstelling heerst er zo’n stilte die je nergens anders vindt dan in kleine dorpen. Een stilte die geen leegte is, maar een soort nabranden. Een paar seconden waarin iedereen het gevoel heeft dat hij iets heeft gedeeld, ook al heeft niemand iets gezegd.

 

Misschien zie je me daar, bij de achterste rij, leunend tegen de muur, luisterend alsof ieder akkoord door de Morvan zelf wordt meegefluisterd. En als je na afloop naar buiten stapt, de frisse lucht in, zul je merken dat de nacht lichter is dan daarvoor. Niet door sterren, maar door muziek die nog in je jas blijft hangen.