Wanneer december neerdaalt over Lormes

In Lormes begint de winter nooit plotseling. Hij sluipt binnen als een oude vriend die de tijd neemt om zijn jas uit te doen. Eerst verschijnen er lampjes langs de daken, kleine warme vlammetjes die de avond zachter maken. Dan, vanaf de eerste decemberdag, zie je de straten veranderen. De gevels kleuren goud, het plein ruikt naar dennen en ergens in de verte hoor je het zachte rinkelgeluid van iemand die versieringen ophangt. Het is alsof het dorp diep ademhaalt en zegt: laat de decembermaand maar komen.

 

Op vijf december gebeurt er iets dat kinderen haast niet kunnen geloven. Tussen de markt en de overdekte hal staat de brievenbus van de Père Noël, rood, vrolijk en uitnodigend. Kleine handen schuiven er briefjes in, soms met een verlanglijstje, soms met een tekening, soms met die ene zin die meer zegt dan cadeaus kunnen. En wie weet, fluisteren de volwassenen, misschien ligt er wel een bon d’achat in het verschiet voor een gelukkige inzender.

 

Maar de echte magie wacht op de zesde. Dan komt Lormes tot leven met de geur van warme chocolade die door de ochtend kou zweeft, en met het zachte geroezemoes dat hoort bij een kerstmarkt die je uitnodigt om niet te haasten. Je wandelt langs houten chalets waar damp opstijgt van soep en specerijen, waar handen elkaar vinden rond mokken, waar kinderen zich vergapen aan lantaarns, slingers en kleine schatten die licht geven aan donkere dagen.

 

De animaties volgen elkaar op als kleine verrassingen die je bij elke bocht tegenkomt. Hier een glimlach, daar een muzieknoot, verderop een moment waarop iemand zijn muts even afneemt om te luisteren naar een verhaal. Alles beweegt in een ritme dat alleen december kent: langzaam genoeg om te proeven, warm genoeg om te blijven.

 

Misschien zie je me daar, ergens bij de kraam met het houten dak waar de lichten zachtjes dansen in de kou. Met mijn handen om een kop chocolademelk, kijkend naar hoe Lormes straalt. Want een dorp dat zo zijn winter viert, moet wel een groot hart hebben.