Het was een ochtend zoals er duizenden zijn in de Morvan. Nevel sleepte zich over de varens, vogels riepen elkaar wakker tussen de beuken. Maar diep in het woud bij Larochemillay, vlakbij het gehucht Les Fraichots, gebeurde iets dat geen gewoon begin verdiende.

 

Op 22 juni 1944, nog maar enkele weken na de geallieerde landing in Normandië, groeide hier, in de schaduw van eiken en essen, een verzetsleger uit de grond. 43 mannen in totaal — onder wie Britse officieren, doorgewinterde saboteurs, parachutisten en boerenzonen die liever stierven dan in Duitsland voor Hitler te werken.

 

Ze noemden het kamp eenvoudigweg Fraichots. Hun leider: kapitein Paul Sarrette, codenaam Louis. Aan zijn zijde: de Engelse radio-expert K.Y.M. Mackenzie, bijgenaamd Baptiste, scherp van geest en even stil als zijn zender.

 

Onder het bladerdak verrezen tenten van parachutestof, hergebruikte jeugdbarakken, houten wachthuisjes en zelfs een veldhospitaal — verstopt in het château van Champlevrier bij Chiddes. De commandopost? Niets meer dan een houten hut van vier bij vijf meter. Maar de discipline was streng: opstaan om zeven uur, fysieke training tot acht, daarna wassen, eten, en instructie. Dit was geen los maquis; dit was een leger.

 

Wapens, munitie, medicijnen en francs regenden neer op de velden van Les Carruzes. De landingsterreinen lagen verstopt tussen weides en eiken, vaak bewaakt door lokale boeren die net zo gewapend waren als waakzaam — met mitrailleurs, karabijnen, en een onwankelbaar moreel.

 

En wie dacht dat het enkel mannen betrof, vergist zich. Onder hen: vrouwen. Zoals Yvonne Moreau, onderwijzeres uit Millay, codenaam Estafette rouge. Op haar rode fiets verbond ze maquis, dorp en radiopost, met de wind als enige metgezel. Of de PTT-dames van Luzy, mevrouw Berthin en mevrouw Bondoux, die via een geheime lijn de Wehrmacht een stap voorbleven.

 

Het bos was niet enkel schuilplaats. Het werd machine. Ademend. Bewegend. Wachtend.

 

Tot op een nacht, terwijl de radio zong in morse en het vuur doofde tot gloed, er een ongecodeerd bericht binnenkwam. Kort. Koud.

 

“Ze weten het. Ze komen.”

 

(Wordt vervolgd in deel 2…)