Ze kwamen niet met een schreeuw, maar met een fluistering. Duitse patrouilles, geleid door verklikkers of dom toeval, naderden de bossen van Larochemillay. En zoals dat gaat met gevaar — het ruikt naar nat gras, naar ijzer, naar angst.

 

In de uren na het onheilspellende bericht dat Baptiste opving via de radiozender — een ongecodeerde waarschuwing van een bevriende PTT-medewerker in Luzy — veranderde alles. De maquisards verspreidden zich. Kamp Fraichots werd verlaten alsof het er nooit geweest was. Geen spoor, geen rook, alleen aarde.

 

Vanuit hun nieuwe schuilplekken, bij Chiddes, Tillot en de Grands Bois, sloegen ze toe. Ze ondermijnden spoorlijnen bij Luzy, bliezen een Wehrmacht-konvooi op bij Montaron, en saboteerden de RN 478 — de route die de Duitsers wanhopig gebruikten om oostwaarts te vluchten, richting Duitsland.

 

Het was augustus, de lucht zwaar van stof en zenuwen, en de eerste Franse pantservoertuigen waren al gesignaleerd bij Mâcon. Terwijl de geallieerden opdrukten via de Rhônevallei, was de Morvan het doolhof waar de Wehrmacht doorheen moest.

 

En daar, midden in dat doolhof, leidde de radio van Baptiste een stille oorlog. Vanuit een ondergrondse cabine — ruw getimmerd van kastanjehout — gidste hij RAF-vliegtuigen naar hun doelen: colonnes, depots, artillerie. Het gesis van zenders, het tikken van codes — dit was de hartslag van het verzet.

 

Vrouwen fietsten tussen dorpen met berichten verborgen in hun broodmanden. In het château van Champlevrier opereerden twee chirurgen, de heer en mevrouw Sautter, onder het kaarslicht terwijl het bos buiten beefde van explosies. De veldarts van het kamp volgde de compagnieën te voet, met een veldtas en een kalme blik.

 

De linies vervaagden. Wat burgers leken, waren strijders. Wat een boerenschuur was, bleek een arsenaal. De Morvan vocht.

 

En dan, op 31 augustus 1944, landden er opnieuw parachutes bij Carruzes. Twee Britse officieren, gezonden om de operaties van de maquis te coördineren in de slotfase. Hun komst voelde als bevestiging: dit was niet meer alleen sabotage. Dit was frontlinie.

 

Maar de stilte keerde die avond weer terug — dik, drukkend. Want onder het bladerdak, waar het vuur nog smeulde, stond Louis. Zijn blik scherp. Zijn gezicht moe.

 

“We zijn dichtbij.” fluisterde hij tegen Baptiste.

 

Hij had gelijk.

 

Maar hij had ook geen idee hoe dichtbij.

 

(Het einde volgt in deel 3…hier op de site...over een paar dagen)