Maquis Louis – Deel 3

De ochtend van 5 september 1944 begon als een zucht. Een dunne mist trok door het dal van Chiddes, de varens lagen zwaar van dauw. In het kamp heerste gespannen stilte. De Duitsers trokken zich terug. Het verzet had hen de bossen uitgejaagd, meter voor meter, hinderlaag na hinderlaag. De overwinning hing in de lucht — en tegelijk ook iets anders.

 

Een dodelijke stilte.

 

Het bevel van boven was helder: de maquis moest bewapend blijven, klaar voor een laatste confrontatie. In het kamp bij Les Fraichots was men die ochtend bezig met een nieuwe levering munitie — in haast gedropt, zonder technische instructies. Een zwaar mortier, recent binnengekomen, moest worden getest.

 

Gendarme Gueudet, hoofd van de artilleriegroep, boog zich over het stuk. De eerste test, met een lading van drie, verliep zonder incident. Daarna kwam het bevel: laad op met zes. Niemand wist of het wapen daartoe geschikt was. Maar de oorlog leerde niemand geduld.

 

Toen het schot viel, was er geen rookpluim, geen echo. Alleen een klap. De buis explodeerde van binnenuit. Metaalsplinters, vuur en een siddering door het bos.

 

Kapitein Paul Sarrette werd zwaargewond weggevoerd richting het kampziekenhuis. Hij haalde het niet. Zijn hart stopte ergens tussen het pad en de houten tafel in de infirmerie, net voor de handen van dokter Sautter hem konden redden.

 

Zes kameraden stierven met hem. Vrienden, strijders, broeders in stilte.

 

Baptiste nam het bevel over. Zijn gezicht verraadde niets, behalve een kleine trilling van de kaaklijn toen hij over Louis’ veldkaart boog. Er stonden nog aantekeningen op. Een cirkel bij Luzy. Een pijl richting Autun.

 

Vier dagen later, op 10 september 1944, trokken de Duitsers zich definitief terug uit het gebied. De Franse vlag wapperde opnieuw boven het stadhuis van Luzy. Dorpsklokken luidden, vrouwen huilden, kinderen lachten.

 

Maar in het bos van Les Fraichots was het stil.

 

Er werd een monument opgericht langs de D227, bij de splitsing naar Carruzes. Een eenvoudige steen, met namen erin gegrift. Louis. Gueudet. En de rest.

 

Geen bronzen helden. Geen standbeelden. Alleen herinnering.

 

En als je goed luistert, als je daar staat, op dat kruispunt in het groen, hoor je het soms.

 

Niet het geluid van explosies.

 

Maar dat van ademhaling.

Van bomen die buigen in eerbied.

Van vrijheid, gefluisterd tussen de bladeren.

Genoten van dit drieluik, vol avontuur en heldendaden?

Wat fijn. Dat betekent meer dan je denkt.

 

Wil je helpen om zulke verhalen te blijven brengen — van de Morvan, met liefde en geur van mos?

 

Steun de Gazette, met een kleine gift.

Klik hieronder en Théo zwaait je toe vanonder zijn hoed. 🍷🕊️

Steun Morvan Gazette - klik hier