Morvan Gazette
Archives
"Oude geheimen onthuld: De sprekende stenen van Autun"
SIGN UP FOR OUR NEWSLETTER
Autun, waar de stenen spreken |
Er zijn steden die schreeuwen om aandacht — met neon, lawaai en haast. En er zijn steden als Autun. |
Théo de Morvan
Aug 4, 2025
 |
Steden die niet roepen, maar fluisteren. Die je niet dwingen te kijken, maar verleiden te luisteren. Naar wat was, en nog altijd is.
Op een ochtend reed ik Autun binnen zoals je een oud boek openslaat. De zon hing laag boven de vestingmuren, een slaperige markt ontwaakte tussen vakwerkhuizen, en ergens, achter het klokkenspel van de kathedraal, zong een merel alsof hij nog nooit van Caesar had gehoord.
Autun werd geboren in het jaar 15 voor Christus, onder het wakend oog van keizer Augustus. Augustodunum, noemden ze het toen — de trotse hoofdstad van de Gallische Haedui, die Rome hun vriend noemden en toch hun ziel bewaarden in graniet, vuursteen en verhalen. En al zijn er tweeduizend jaren verstreken, je voelt het nog. In het Romeinse theater, waar ooit duizenden ademloos luisterden naar tragedies en triomfen. In de tempel van Janus, die met zijn dubbele gezicht de tijd zelf lijkt te overzien. In de piramide van Couhard, die als een vergeten obelisk oprijst boven het landschap.
Maar Autun bleef niet in toga’s steken. In de middeleeuwen kwamen de pelgrims, en met hen de kathedraal van Saint-Lazare — een wonder van steen, gebouwd rond 1120, met portalen die je hart binnengaan voor je het zelf beseft. Daarboven klimmen de hoge wijken van de stad, met huizen die knarsen van geschiedenis, balken die buigen onder de verhalen van generaties.
En dan, in de 15e eeuw, was daar Nicolas Rolin — kanselier van de hertog van Bourgondië, met zijn grote plannen en grotere invloed. Hij tekende sporen in het straatbeeld die vandaag nog voelbaar zijn. Even later, aan het einde van de 18e eeuw, kwam een jonge Corsicaan logeren — Napoleon, nog zonder laurierkrans, maar al met vuur in de ogen. Hij zou terugkomen, meerdere keren, onder meer op weg naar Egypte. In Autun sliep hij in Hôtel Saint-Louis, onder hetzelfde dak waar nu koffiekopjes rammelen bij het ontbijt.
Autun is geen stad voor haastige voeten. Het is een stad voor wie durft te dwalen, te kijken, te vragen. Voor wie stil kan worden bij een zuil, een deur, een naam in steen. En tegelijk: het is een plek om adem te halen. Rond de stad liggen heuvels en bossen, paden die zich als herinneringen door het landschap slingeren. Je kunt hier wandelen, lezen, verdwalen — en toch jezelf terugvinden.
Misschien zie je me daar, op een bankje bij het Romeins theater, met een schrift op schoot en de geur van lindebloesem in de lucht. Als je naast me komt zitten, vertel ik je waarom deze stad niet oud is — maar levend van verleden. Welkom in Autun.
— Théo
|