Waar planten worden geruild en verhalen wortel schieten

In Le Puits, dat kleine gehucht dat zich achter de bocht van Villapourçon verschuilt, lijkt de lente altijd net iets eerder aan te komen. Misschien is het de oude school, met haar verweerde stenen en het pleintje dat nog kinderstemmen lijkt te bewaren. Misschien is het de manier waarop de lucht er ruikt naar aarde, naar nieuwe groei, naar belofte. Maar zeker is: op zondag 26 april zal het er weer krioelen van leven.

 

Want dan vindt de jaarlijkse plantenruil opnieuw plaats, een traditie die inmiddels bijna voelt als een dorpsritueel. Je ziet mensen aankomen met dozen, kratjes, kleine potjes die ooit een keukenkruid waren of een stekje van een struik die al tientallen jaren mee ademt met de seizoenen. Vingers vol aarde, ogen vol verwachting. Ze zetten hun planten neer, en in ruil daarvoor ontvangen ze punten, alsof de natuur zelf even een eigen munteenheid heeft gekregen. Daarmee kiezen ze weer nieuwe planten, nieuwe mogelijkheden, nieuwe groeikansen.

 

Heleen en Rob ontvangen je zoals altijd met warmte, hun glimlach net zo uitnodigend als de koffie en het theewater dat op het schoolplein klaarstaat. Zelfs wie niets te ruilen heeft, mag aanschuiven. Er wordt gelachen, geproefd, bijgepraat; je ziet buren die elkaar al tijden niet zagen en onbekenden die binnen een paar minuten bekenden worden. Want zo werkt het wanneer planten van eigenaar wisselen: ze brengen ook verhalen in beweging.

 

De regels zijn eenvoudig, bijna lief. Geen verkoop. Planten moeten gezond zijn, zonder ongewenste verrassingen tussen de wortels. Maximaal twintig per persoon, om het eerlijk te houden. Maar achter die eenvoud schuilt iets groters: de wens om samen te groeien, elk op zijn eigen manier, maar nooit helemaal alleen.

 

En terwijl de middag zich uitstrekt van twee tot vier uur, hoor je het zachte schuiven van potten, het opspringen van nieuwe ideeën en het ritme van een gemeenschap die zichzelf steeds opnieuw uitvindt. Het oude schoolplein wordt die middag een plek waar de tijd vertraagt en de seizoenen even tastbaar worden.

 

Misschien zie je me daar, tussen de bakjes munt en de jonge tomatenplantjes, met een potje in mijn hand waarvan ik eigenlijk nog niet weet waar ik het zal planten. Maar dat is nu juist het mooie: sommige dingen groeien het best wanneer je het nog niet precies hebt bedacht.