Een avond die Luzy naar andere horizonten voert

Soms waait er iets door Luzy dat niet van hier lijkt. Geen wind uit de heuvels, geen geur van houtvuur, maar iets dat doet denken aan verre landen waar de zon anders staat en verhalen met andere kleuren worden verteld. Op dinsdag 2 december gebeurt precies dat, wanneer de Soirée Mauritanie het dorp voor even optilt en meeneemt naar een wereld die warm klinkt, diep ademt en rijk is aan stemmen.

 

Het begint in de zachte schemering bij het Cinéma Vox. Daar rolt de documentaire Le fleuve n’est pas une frontière over het scherm, een film van Alassane Diago die je meeneemt naar de oevers van een rivier die niet verdeelt maar verbindt. Je voelt bijna de hitte van het zand, hoort het water dat geen grenzen kent, en ziet de mensen die leven waar landsgrenzen niets zeggen. Het is een verhaal dat in je hoofd blijft hangen terwijl je de zaal uitloopt.

 

Later op de avond, in de Salle des Fêtes, verschuift de toon. De stoelen worden dichter bij elkaar geschoven, mensen praten zachter, en daar staan Néné Sow en Harouna Camara klaar met een presentatie die meer is dan uitleg. Het is een venster. Een geopolitieke inkijk die het land niet plat slaat tot feiten, maar opent als een landschap waar je doorheen kunt wandelen. Plots zie je de lijnen tussen geschiedenis, tradities, dorpen, steden en de stemmen die Mauritanië dragen.

 

En zoals het in Luzy vaak gaat, eindigt ook deze avond niet in theorie, maar aan tafel. De geuren van de Mauritaanse keuken vullen de zaal, warm en kruidig, alsof iemand een herinnering uit het zuiden heeft meegenomen en zachtjes op tafel heeft gezet. Onder het licht van de feestzaal wordt er gelachen, geproefd, gedeeld. Het eten is eenvoudig en diep tegelijk, en je merkt dat elke hap het verhaal weer een beetje verder vertelt.

 

Misschien zie je me rondlopen, met een glas in mijn hand, pratend met iemand die ik net heb ontmoet. En misschien, terwijl de avond langzaam uitvloeit in de nacht van de Morvan, blijven de kleuren van Mauritanië nog even in de lucht hangen. Alsof het land zelf dankbaar een groet achterlaat.

 

Een avond zoals deze verandert geen wereld, maar opent een deur. En soms is dat precies genoeg.