Solstice d’Hiver bij Bibracte

Er is iets bijzonders aan de Mont Beuvray wanneer december zijn koude adem langs de sparren blaast. De lucht klinkt anders, zuiverder, alsof het bos zichzelf kleiner maakt en alles wat overbodig is van zich afschudt. En precies daar, tussen de resten van het oude gallische oppidum en de kronkelende paden die ooit door druïden werden bewandeld, gonst het opnieuw van leven.

 

Op 6 december 2025 Bibracte opent zijn deuren voor het Solstice d’Hiver, een markt zoals alleen de Morvan die kan voortbrengen. Geen haast, geen schreeuwerige verlichting, enkel het zachte geroezemoes van mensen die hun handen warmen aan een mok kruideninfusie, de geur van vers hout, en kraampjes die gevuld zijn met het werk van ambachtslieden die hun streek als een erfstuk behandelen.

 

Je ziet er pottenbakkers met hun ruwe, aarde-kleurige kommen die zo uit een gallisch huishouden lijken te komen. Herders uit de vallei verkopen hun stevige kazen, rijp geworden in koele kelders waar de tijd traag wandelt. Een vrouw uit Larochemillay legt kleine zakjes geurende dennennaalden neer, bedoeld om in de kast te leggen zoals haar grootmoeder dat deed. En even verderop glimmen potten honing als kleine zonnen in de winterlucht.

 

Het mooiste van alles is de beweging van het volk zelf. Families die elkaar al maanden niet hebben gezien, buren die even stoppen bij een kraampje om bij te praten, kinderen die rode wangen krijgen van de kou terwijl ze naar de groene papieren hulstbladeren kijken die overal hangen. Alles draagt dat lichte tintje magie dat de winter in de Morvan altijd met zich meebrengt.

 

Wanneer de middag langzaam verschuift naar dat zachte blauwe licht van december, vult het museumplein zich met een soort stille warmte. Je hoort lachen, je voelt dat iedereen even vergeet hoe lang en donker de winter soms kan zijn. En aan het eind van de dag, wanneer je de heuvel afrijdt richting Saint-Léger-sous-Beuvray, blijft het alsof er een vonkje achter je aan meereist.

 

Misschien kom je er dit jaar ook, ergens tussen elf uur en zes uur, met je handen diep in je zakken en een goed humeur in je borstzak. En misschien zie je me daar, dicht bij de kraam met warme kastanjes, een beetje beschut tegen de wind, glimlachend naar alles wat deze streek in haar eenvoud zo rijk maakt.