Katrina en Penny Lies

Morgenavond, als de zon langzaam achter de heuvels zakt en Luzy baadt in goud en verwachting, vult het plein bij Café-Asse zich met muziek — en met mensen die weten dat de zomer hier zijn eigen ritme kent.

 

Twee namen kleuren de affiche als rijpe druiven aan een rank: Katrina en Penny Lies. Twee stemmen. Twee werelden. Eén beloftevolle avond.

 

Eerst zal Katrina het podium bestijgen: een rocktrio met vuur in de vingers en wind in het haar. Verwacht gitaarriffs die tegen de gevels kaatsen, een ritme dat je voeten niet met rust laat, en een energie die zelfs de kastanjebomen doet wiegen.

 

Daarna neemt Penny Lies het over. Alleen met haar gitaar en een stem die klinkt als zomerregen op droge aarde. Haar liedjes zijn geen liedjes — het zijn verhalen, zacht uitgespreid over de avond, als een picknickkleed van klanken en herinneringen. Noem het pop-folk, noem het balsem.

 

De kinderen zullen spelen achter de kerk. De lucht zal ruiken naar houtskool, lavendel en verwachting. En ergens, tussen twee akkoorden in, zal de Morvan even zijn adem inhouden.

 

Misschien zie je me daar wel. Onder de plataan. Mee neuriënd, wijnglas op schoot, glimlachend naar wat komt.