Wanneer de muziek door Chaumard waait

In Chaumard, waar de heuvels in deze tijd van het jaar een tikkeltje dieper ademen en de avonden zich sneller sluiten, hangt dit weekend een andere soort warmte in de lucht. Geen zomerzon, maar iets menselijks, iets dat opstijgt uit dampende schotels en de stem van een vrouw die zingt alsof ze het vuur in de haard aanwakkert.

 

Johanna Shpresa zet vanaf vrijdag haar voeten weer op de houten vloer van de Auberge, en je voelt bijna hoe de ruimte zich voorbereidt, alsof de muren zich nog eens uitstrekken om extra plek te maken voor licht en geluid. Johanna heeft dat in zich: een stem die niet duwt, maar opent. Een klank die zich mengt met het bestek, het gelach, het knisperen van jassen die bij de voordeur worden opgehangen. Het is de soort muziek die je niet overvalt, maar zich om je heen wikkelt als een sjaal.

 

En terwijl zij zingt, staat de keuken van de Auberge in volle glorie te dampen. Terrine de campagne, fris van salade en met die knapperige zurigheid van cornichons die elke maaltijd de juiste toon geeft. De tête de veau, zacht en eerbiedig bereid zoals de Morvan dat al generaties doet, met een huisgemaakte gribichesaus die ruikt naar mosterd, kappertjes en geduld. En dan dat platte bord met pommes vapeur, simpel en eerlijk, alsof de aardappel zelf even wil laten weten dat hij hier thuis is.

 

Het dessert heeft de kleuren van de bomen buiten: appel, peer, vanille, gebakken tot een clafoutis die de onderkoelde novemberlucht even doet vergeten dat ze koud was. En voor wie het feest langzaam wil laten uitdijen, is er de assiette de fromages. Emmental, bleu, chèvre, een paar walnoten die knisperen alsof ze hun eigen kleine winterverhaal vertellen.

 

Zo schuift het weekend voorbij: lied na lied, bord na bord, glimlach na glimlach. Buiten vormen zich slanke slierten koude lucht die over het dorp trekken, maar binnen is het warm, levendig, vol stemmen. En ergens tussen een couplet van Johanna en een hap van die geurige tête de veau voel je het eenvoudige geluk van samen aan tafel zijn, alsof dat nog altijd het beste medicijn is tegen de vroege winter.

 

Misschien kom je me er tegen, ergens aan een tafel bij het raam, met een glas dat beslaat van de warmte en oren die zich graag laten vullen met muziek.