Illumination du Sapin de Noël – Moux-en-Morvan

Er zijn van die dorpen in de Morvan waar de winter niet zomaar iets van kou en mist is, maar een seizoen met een eigen ritme. Moux-en-Morvan is er zo één. Zodra december valt en de dagen korter worden, lijkt het dorp zich te sluiten als een warme hand om een kaarsje. En precies in dat moment, op zaterdag 6 december 2025, komt iedereen samen voor iets wat hier meer traditie is dan evenement: de verlichting van de grote kerstboom.

 

In de namiddag begint het al. Je hoort voetstappen door het dorp, lichte stemmen die onder sjaals verdwijnen, en ergens rinkelt een bel die aan een winkelhaak hangt. Voor het dorpsplein staat de boom, een imposante den, dit jaar nog iets hoger dan de vorige, alsof hij zelf ook wilde groeien om de donkere dagen wat lichter te maken. Hij staat er stil, als een wachtersfiguur, met zijn takken zwaar van de sneeuw.

 

Rond vier uur, wanneer de lucht blauw wordt en de eerste ademwolkjes verschijnen, vullen de mensen het plein. Het is geen grote menigte, maar het soort gezelschap dat elkaar bij naam kent. Kinderen rennen rond met rode wangen en laarzen die knarsen in de sneeuw. Ouders warmen hun handen aan mokken chocolademelk of de vin chaud die door de gemeente zelf wordt aangeboden. Je ziet damp opstijgen uit bekers, vermengd met de geur van kaneel en steranijs.

 

Dan komt het moment dat iedereen verwacht. De burgemeester, altijd licht nerveus bij dit soort dingen, klimt op een klein houten verhoginkje. Er wordt gelachen, geroepen, en één kind roept iets te vroeg “Allumez-le!” waarop het hele plein zacht begint te grommen van plezier.

 

En wanneer de knop dan eindelijk wordt omgezet, gebeurt het alsof het dorp even zijn adem inhoudt.

 

De boom licht op.

Eerst zacht.

Dan volledig.

Een sterrenregen die zich langs de takken uitstrekt, warm en uitnodigend. Je ziet de gezichten van de kinderen openbreken in die pure verwondering die alleen December nog kan brengen. En misschien zie je zelfs bij de volwassenen een kleine glinstering, iets dat lijkt op herinnering. Een kerst van lang geleden. Een geur, een lied, een gevoel.

 

Vanaf dat moment verandert Moux-en-Morvan voor één avond in een klein dorp uit een tijd die niet haastte. Mensen blijven hangen, praten, lachen. Kinderen zingen een lied dat niet helemaal gelijk loopt maar juist daarom zo echt klinkt. En overal zie je licht dat weerkaatst op ramen, sneeuw, ogen.

 

Misschien ben je daar die avond ook, ergens aan de rand van het plein, met koude voeten maar warme handen. En misschien zie je me voorbijkomen, langzaam wandelend met een beker vin chaud, glimlachend naar de boom die weer een winter lang over Moux zal waken.