Marché Festif – Alligny-en-Morvan

In Alligny-en-Morvan beginnen de decemberfeesten nooit stilletjes. Het dorp heeft iets feestelijks in zijn adem, alsof elke boom en elke gevel zachtjes meedeint met de verwachtingen van de winter. En op vrijdagavond 19 december, wanneer de lucht blauwgrijs kleurt en de eerste sterren boven het plateau verschijnen, opent de Salle des Fêtes haar deuren voor de Marché Festif — geen gewone markt, maar een avond die gloeit als een houtskool in de haard.

 

Van buiten zie je al dat het anders is dan andere markten. De ramen dampen licht op, de muziek trilt door de voegen van de muren, en wanneer je binnenstapt, word je verwelkomd door dat typische wintergeluid: een mengeling van stemmen, gelach en het getinkel van glazen die elkaar raken. De kraampjes zijn gevuld met de vaste producenten van de streek, maar ook met ambachtslieden die je niet vaak tegenkomt. Stoffen, schilderijen, warme wol, spekstenen beeldjes, potjes confit — elk met zijn eigen verhaal.

 

En dan is er het eten. Alligny zou Alligny niet zijn als de tafel niet overdadig gevuld was. De soep van de leerlingen, zo eenvoudig en zo warm dat hij je wangen rood maakt. Crêpes die door de lucht worden gedraaid alsof ze dansen. Marokkaanse gerechten waarvan de kruiden de hele zaal een diepe, zachte warmte geven. En natuurlijk vin chaud, die in golven van kruidnagel en sinaasappel door de nacht slingert.

 

Maar het moment waarop iedereen onbewust dichter bij het podium komt, is 19h — wanneer Les Moon Sharp het licht overnemen. De eerste gitaarakkoorden laten de zaal trillen, en al snel bewegen mensen mee, voorzichtig eerst, maar daarna zonder rem. Het is geen concert als in een grote stad; het is intiem, dichtbij, alsof de muziek rechtstreeks uit de muren komt. De kinderen dansen mee, volwassenen tikken met hun voeten, en zelfs de meest gereserveerde dorpsbewoner laat een glimlach ontsnappen.

 

In een hoek staat een tafel met lampions en tekeningen die kinderen eerder op de dag hebben gemaakt. Er hangt een vrolijke rommeligheid, het soort dat alleen ontstaat wanneer iedereen welkom is en niemand zich hoeft in te houden. En ergens tussen de mensen loopt iemand rond met een mand vol kleine broodjes — niemand weet precies wie het is, maar iedereen neemt er één aan.

 

Wanneer je later op de avond weer naar buiten stapt, lijkt de lucht stiller dan toen je kwam. De maan hangt laag, het dorp ademt zacht, en in de verte hoor je nog één verdwaalde gitaarnoot, alsof Alligny zelf nog even naspeelt.

 

Misschien zie je me daar, bij de uitgang, met koude oren en warme handen, nippend aan de laatste slok vin chaud terwijl de nacht zich rond Alligny sluit als een zachte winterjas.