Marché de Noël de Château-Chinon Ville

Er is iets bijzonders aan Château-Chinon wanneer december neerdaalt over de heuvelruggen. Het stadje wordt dan kleiner en groter tegelijk: kleiner door de stilte die in de zijstraten valt, groter door het licht dat overal opduikt en de mensen die elkaar weer opzoeken. Op zondag 14 december 2025, wanneer het Marché de Noël zijn kraampjes opent op de Place Gudin en in de Salle Louise Michel, lijkt de stad even te ademen zoals ze dat vroeger deed, langzaam, gedragen, met het hart dicht bij de mensen.

 

Je hoort het al van ver. Niet de drukte van een grote stad, maar een zacht geroezemoes dat door de straten golft. Dat typische mengsel van lachende stemmen, klingelende belletjes en de geur van warme wijn die door spleten en deurposten naar buiten drijft. Op het plein staat een rij houten chalets, elk met een eigen kleine wereld binnenin: handgesneden figuurtjes, geurende kaarsen, lokale kunst, confituren en zachte sjaals die aanvoelen als een vroege lente.

 

Kinderen rennen van kraam naar kraam, hun wangen rood van de kou, hun ogen groot van verwachting. Een paar vrijwilligers begeleiden hen naar de knutseltafel waar linten, glitter en papier zich opstapelen tot iets dat misschien een ster wordt, of misschien gewoon een herinnering voor later. En ergens aan de rand van het plein klinkt een melodie van een oude accordeon. Geen ingewikkeld lied, maar een eenvoudig wijsje dat iedereen herkent, zelfs wie niet weet van waar.

 

Binnen in de Salle Louise Michel is het warmer. Je hoort hier het zachte schrapen van stoelen, het ritme van kopjes op tafels en het typische geroezemoes dat ontstaat wanneer mensen elkaar weer zien na een druk jaar. Ambachtslieden staan rechtop achter hun kraam, trots op hun werk en dankbaar voor elke blik, elk gesprek. De koekenpannen sissen, de chocolademelk dampt, en ergens in een hoek staan mensen te praten over het weer, alsof het een oude vriend is die elk jaar op hetzelfde moment langskomt.

 

Wanneer de avond valt, wordt Château-Chinon zachtjes omhuld door een sluier van lichtjes. De kerstboom op het plein gloeit als een baken, kinderen verzamelen zich eromheen, en volwassenen blijven net iets langer hangen dan ze zelf hadden verwacht. Het is zo’n avond waarop niemand haast heeft. Waarbij het ritme van het land, het ritme van de winter, even samenvalt met dat van de stad.

 

Misschien ben je er die dag ook, tussen de kraampjes, onder de slingers van licht, met koude handen maar een warm hart. En misschien zie je me langs de rand van het plein lopen, met een kleine zak marrons in mijn jaszak, luisterend naar het zachte zingen van de stad die nog één keer straalt voor het jaar ten einde loopt.