Kerstsmaken aan de waterkant

Er zijn van die plekken waar je al vóór de deur te openen voelt dat er iets goeds gebeurt. Moulin du Gué is zo’n plek. Een oude molen die klinkt als het hart van het dorp, waar het water langs de stenen fluistert en waar de keuken dampend, kruidig en warm door de ramen naar buiten trekt. In december, wanneer de dagen kort zijn en de avonden ruimer lijken dan anders, bereiden ze daar iets voor dat meer is dan een maaltijd. Het is een uitnodiging om samen te komen.

 

Nog voor de kerstdagen losbarsten, roert de molen zich met een traditie die hier al glimlachend wordt ontvangen: de mosselweekends. De geur van witte wijn en peterselie stijgt op uit grote pannen, mensen lachen terwijl ze elkaar schalen doorgeven, en buiten hoor je het knarsen van schoenen op koude grond. Op 21, 22 en 23 november, en nog twee weekends in december, borrelt die vertrouwde gezelligheid weer op. Mosselen die nog dampen, brood dat kraakt, een glas dat wordt bijgeschonken, en altijd wel iemand die zegt dat het “zoals vroeger” smaakt.

 

Maar de echte magie wacht op kerstavond en Kerstdag. Moulin du Gué zet een menu op tafel dat voelt als een feest in gangen. Het begint zacht, met een amuse-bouche die je mond wakker maakt. Daarna komt de bouchée à la reine, zo romig en verfijnd dat je vanzelf iets langzamer gaat ademen. De kalkoen volgt, goudbruin en bedekt met groenten van het seizoen, alsof de tuinen van de Morvan zelf nog even meevieren.

 

Kazen sluiten het hoofdgerecht af, want een Bourgondisch feest zonder fromages zou niet volledig zijn. En dan, de laatste omhelzing van de avond: een huisgemaakte bûche de Noël. Zoet, luchtig, een vleugje traditie, precies genoeg om stil te worden.

 

Voor vegetariërs is er een alternatief, maar bij Moulin du Gué voelt niets ooit tweede keus. Alles wordt met dezelfde zorg bereid. Het enige wat gevraagd wordt is tijdig reserveren, want de tafels vullen zich snel wanneer december zijn lichtjes aansteekt.

 

Misschien zie je me daar, ergens bij het raam, een glas in mijn hand, luisterend naar het zachte rumoer van stemmen die niet haasten. Buiten cirkelt de koude lucht over de rivier, maar binnen is het warm. Warm van eten, van mensen, van verhalen die zich vanzelf ontvouwen wanneer het bord leeg is en de avond nog jong.