Noël à Mhère

In Mhère vieren ze kerst zoals je een oud verhaal vertelt: langzaam, met aandacht, en met een glimlach die van generatie op generatie wordt doorgegeven. Wanneer december valt over het dorp, lijkt het alsof de lucht zelf iets voller wordt, alsof elke steen en elk raam luistert naar wat komen gaat. En op de 21ste, wanneer de klok richting twee uur gaat, begint het dorp zachtjes te zingen.

 

Op het plein verzamelen zich de eerste mensen, schouders opgeheven tegen de winterkou, sjaals om de kinnen. De kerk slaat zijn klank nog iets verder de vallei in dan anders, alsof hij de bezoekers wil begeleiden naar het hart van het feest. En dan, vanuit een hoek van het dorp, klinkt een eeuwenoud geluid — de tonen van de troubadour, de trouvère van Mhère, die met zijn mandoline de middeleeuwen even terugbrengt in de moderne tijd. De melodie zweeft door de kou als warme adem.

 

Families wandelen achter hem aan, kinderen kijken naar de slinger van mensen alsof ze een stoet volgen naar iets dat ze nog niet helemaal kunnen begrijpen. En dat is precies de magie van Mhère: de dingen hoeven hier niet uitgelegd te worden. Ze gebeuren, op een manier die zelfs de volwassenen soms even doet knipperen.

 

Binnen in de salle des fêtes is het warm, bijna onverwacht warm — alsof alle verhalen van het jaar daar zijn opgeslagen. Mensen groeten elkaar met die typische morvandelle nabijheid, waar geen woorden voor nodig zijn. Op tafels staan gerechten die ruiken naar traditie, naar grootmoeders en winteravonden. Buiten flikkert een lichtsnoer dat het dorp zacht omlijst, zoals een stippellijn om een schatkaart.

 

Later in de middag verzamelen kinderen zich voor de oude spelletjes: houten ringen, knikkers, die kleine spelen die zo eenvoudig zijn dat ze juist daardoor het hart raken. Er wordt gelachen, geroepen, soms vals gespeeld, maar niemand die het erg vindt — het is tenslotte kerst.

 

De verrassing komt wanneer de lucht donker wordt. Een ruis, een geroezemoes, en daar verschijnt hij: Père Noël, alsof hij net uit een verhaalboek is gestapt. Hij zwaait, zijn baard glanst onder de lampen, en kinderen lopen naar hem toe met de verwondering die alleen een decemberavond kan losmaken. Hij blijft net lang genoeg om iedereen te laten geloven dat wonderen bestaan.

 

En dan, wanneer de nacht volledig over Mhère is gevallen, komt het eindspel: de quiz waar hele families zich op voorbereiden, alsof er meer op het spel staat dan een prijs. Het is warm, vrolijk, een beetje chaotisch — zoals het hoort.

 

Misschien zie je me daar, ergens op de achterste rij, nippend aan een warm drankje, terwijl de trovère nog een laatste melodie aanslaat en het dorp zich voor even voelt als een oude herberg langs een vergeten winterroute.