Potée de Sermages – Le Repas qui Réunit le Village

Er zijn van die dagen waarop de Morvan lijkt te ademen met de mensen die er wonen. De lucht is fris en helder in december, de velden liggen stil in de bleke middagzon, en ergens tussen de glooiende lijnen van Sermages begint een ander soort warmte te groeien. Niet uit de haard, maar uit de geur van kool, aardappelen en langzaam sudderend vlees, die zich als een uitnodiging door de straten kringelt.

 

Op 7 december, zodra de klok het middaguur nadert, stroomt het dorp zachtjes naar de Salle des fêtes. Je ziet het aan de ritmische stappen op het grind, aan de wangen die rood worden van de kou, aan de begroetingen die nooit gehaast zijn. Hier komt men niet voor een maaltijd alleen, maar voor het gevoel dat alleen een traditionele potée kan oproepen. Zo’n ouderwets gerecht dat je terugbrengt naar grootmoeders keuken, naar dampende schotels op tafel en het trage gemak van winterdagen die niet op snelheid, maar op samenzijn draaien.

 

Binnen is het warm, de ramen licht beslagen, en aan lange tafels wachten mensen tot het dienblad passeert. Eerst een kir, als knipoog naar het Bourgondische leven. Daarna soep, eenvoudig en eerlijk, met de geur van kool die nog even blijft hangen op de handen van wie serveert. En dan komt de potée zelf: stevig, royaal, het soort gerecht dat een dorp vanbinnen bijeenhoudt. Er wordt gelachen, er worden verhalen opgehaald, en soms blijft men even zwijgen om gewoon te proeven hoe goed eenvoud kan zijn.

 

Later volgt er fromage blanc, dan een tarte à la semoule die licht naar vanille ruikt, en koffie die de middag zacht afrondt. Buiten kan het vriezen, binnen gloeit het gesprek. Aan de uiteinden van de zaal klinken de eerste tonen van traditionele muziek; er zijn altijd mensen die niet kunnen wachten tot de stoelen opzij gaan om te dansen. Misschien komt dat door de wijn, misschien door de winter, misschien gewoon omdat Sermages een dorp is dat nooit vergeet hoe samen eten het hart opent.

 

Als je er die zondag bent, let dan even op het geluid van lepels in kommen, op de knipoog van de serveerster die je een extra stukje taart aanreikt, op de manier waarop kinderen rondrennen terwijl hun ouders in gesprek verzinken. Het zijn kleine dingen, maar samen maken ze precies dat wat we soms nodig hebben in december: een maaltijd die meer is dan eten, een traditie die blijft omdat niemand haar kwijt wil.

 

Misschien zie je me ergens achterin, bij het raam waar de kou niet helemaal buiten blijft, met een kop koffie in mijn handen en een glimlach die zegt dat dit precies is wat een winterdag in de Morvan bedoeld heeft te zijn.